In gesprek met Charlotte Peys
Interview door Chiara Verschueren
Vergezeld door een warme kop thee, kruidnoten, schetsboeken en een grote, harige kat die af en toe luistert naar de naam Bailey, gaan we op een warme herfstdag in gesprek met Charlotte. Ze vertelt over de samenwerking met Wolvis, haar grootste inspiraties en waarom ze in een parallel universum graag muzikant zou zijn geworden.
Welke drie woorden zou je gebruiken om je eigen praktijk te beschrijven?
Het eerste woord dat ik zou kiezen is organisch. Ik vind het belangrijk dat een tekening op een organische manier ontstaat. Iemand noemde mijn werk onlangs speels, wat ik ook wel toepasselijk vind. Als laatste vind ik verwondering belangrijk. Ik weet op voorhand nooit hoe iets er in zijn finale versie zal uitzien. Het ontstaat. Hierdoor word ik getransformeerd van maker naar toeschouwer, waardoor ik in constante staat van verwondering ben.
Heb je je altijd illustrator gevoeld?
Ik heb me heel lang geen echte illustrator gevoeld, omdat ik nooit een schetsboek op zak had. Dat lijkt voor de buitenwereld het ultieme bewijs te zijn voor een tekenaar. Alsof die twee altijd hand in hand gaan. Drie jaar geleden ben ik gestart met het bijhouden van kleine schetsboekjes. Deze schriftjes zijn voor mij een weerslag van mijn werk in de meest oprechte vorm. Ik probeer niet te oordelen over wat ik in deze schetsboeken schrijf of teken.
“Net nu ik meer en meer de vrijheid durf te nemen om te doen wat ik wil doen, merk ik dat het woord illustrator de lading niet langer dekt. Ik denk dat het altijd een zoektocht zal blijven naar mijn eigen ruimte, mijn eigen tekenveld. ”
Voel je je dan eerder kunstenaar?
Ook dat woord vind ik moeilijk. Ik denk als ik vanop een afstand naar mijn werk zou kijken, ik mezelf een kunstenaar zou noemen. Maar inherent voel ik mij geen kunstenaar. Ik voel me niet thuis in die wereld en de processen die daarbij horen, maar besef tegelijkertijd dat mijn beeld ervan te eenzijdig is.
Welke betekenis heeft taal in jouw werk?
Taal en tekenen lopen heel hard door elkaar. Het lijkt alsof mijn hoofd en hand er geen onderscheid in maken. Vooral in mijn schetsboeken, die ik altijd op zak heb, spelen woorden een grote rol. Ze zijn een weerslag van gedachten en ideeën. In het uiteindelijke werk ligt de focus vaak meer op beeld, maar wie weet verschuift dat nog.
“Taal is tekenen en tekenen is taal. ”
Hoe sta je tegenover ‘een beeld zegt meer dan 1000 woorden?’
Omdat die zin al zo vaak gezegd is, lijkt de betekenis er niet meer in te zitten. Vind je niet? Ergens ga ik wel akkoord, want om een zin te kunnen lezen heb je een specifieke taal nodig. Een beeld zit niet vast aan een taal, maar wel aan een culturele context.
Wie of wat inspireert je?
Bij dit soort vraag is er altijd één naam die ik zeker wil noemen: Joke van Leeuwen. Zij schrijft zelf haar teksten en maakt daar ook zelf illustraties bij. ‘Wauw dat is een beroep, dat wil ik later ook kunnen’, dacht ik als kind. Ik haal mijn inspiratie uit verschillende hoeken zoals kunst, fotografie en theater. Maar ook non-fictie of hele dagelijkse activiteiten en gesprekken met mensen rondom me, inspireren mij enorm.
Ik word vaak erg geraakt door maatschappijkritische werken. Ik vind het belangrijk dat een project een link heeft met de samenleving, maar zou mezelf niet omschrijven als een activist.
Zijn er andere interesses of hobby’s die een invloed hebben op je werk?
De natuur heeft altijd al een grote rol gespeeld in mijn werk. Ik ben heel graag buiten. Daarom vond ik het ook zo fijn om illustraties voor de wolvis collectie ‘I’m in the woods, it’s silent here’ te maken.
“Mijn schetsboek veranderde als het ware in een bos, gevuld met kleuren, woorden en tekeningen. ”
Vroeger beschouwde ik tekenen als een soort eindpunt. Nu probeer ik wat minder afhankelijk te zijn van dat resultaatgerichte en beschouw ik tekenen als een manier om na te denken, als deel van een proces en een manier om me te verhouden tot de wereld.
Hoe is de samenwerking met wolvis tot stand gekomen?
Dat is heel organisch gegroeid. Ik ging een sjaal ophalen toen Griet me vroeg om een illustratie op het raam te maken. Wanneer duidelijk werd voor haar dat het thema van de wintercollectie bossen en bomen werd, heeft ze me uitgenodigd voor een brainstormsessie. Heel gezellig, in de tuin. Er waren geen vooraf bepaalde verwachtingen van elkaar, maar na een tijdje werden dingen wel concreter.
Ik ben ontzettend blij met de samenwerking én met de prachtige sjaals. Mijn persoonlijke collectie is inmiddels zo gegroeid dat ik ze niet allemaal de aandacht kan geven die ze verdienen.
In welke mate beïnvloeden vrienden, familie of je partner je werk?
Ik zou niet kunnen zeggen in welke mate, maar die beïnvloeding is er zeker! Mijn partner is ook kunstenaar en is eigenlijk met heel andere dingen bezig dan ik. Toch zit er ook overlap in het werk dat we maken. Het is super interessant om daarover te kunnen praten. Gesprekken met vrienden, familie of met mijn partner stellen bepaalde zaken scherp.
“In gesprek met andere mensen begrijp ik altijd het best wat mijn eigen praktijk juist inhoudt. Daar sta ik anders niet echt bij stil. ”
Vind je het moeilijk om werk en privé gescheiden te houden?
Dat gaat niet. Maar dat vind ik heel fijn. Ik zou er veel stricter in kunnen zijn, maar dat wil ik niet. Alles loopt in elkaar over, wat het ook vaak onduidelijk en vermoeiend maakt. Soms is het lastig omdat er geen verschil in tijd zit. Elk stuk van de dag lijkt hetzelfde van karakter. Alsof ik op elk moment van de dag elke taak zou kunnen uitvoeren. Dat is heel fijn, maar dat kan ook belastend zijn.
Heeft deze ‘niet zo gestructureerde’ manier van leven een invloed op je praktijk?
Ja! Net zoals mijn werk en privé in elkaar overlopen, zie ik hetzelfde gebeuren bij de opdrachten waar ik aan werk. Ze beïnvloeden elkaar. Er ontstaan linken. Dat is voor mij ook eigenlijk heel belangrijk. Hierdoor krijg ik het gevoel dat er een zekere samenhang is, dat mijn werk dicht bij me staat.
Moest je nu in je vingers kunnen knippen en een nieuwe skill kunnen hebben, welke zou dat dan zijn?
Ik zou heel graag een instrument kunnen spelen en in groep samen muziek maken. Dat gedeeld creëren mis ik soms wel in mijn praktijk. Op een podium staan spreekt me dan weer minder aan. Een ambacht uitoefenen zoals houtbewerking, keramiek of weven lijkt me ook fantastisch.
Om af te sluiten… Wat vind je het leukste aan je werk?
Door wat ik doe ontmoet ik verschillende mensen, plekken en organisaties. Dat vind ik super, want ik vind het heel belangrijk om te beseffen dat er tal van perspectieven en realiteiten bestaan. Mijn werk daagt me uit om daar naar op zoek te gaan. Tekenen is bijna een soort dekmantel.
Een reden om ergens wel of niet te zijn.
Wil je op de hoogte blijven van Charlotte Peys’ werk, dan volg je haar best op instagram. Ooit komt er een website, tot dan word je via deze weg op de hoogte gehouden.
Een tip: probeer je in te schrijven op haar nieuwsbrief, dat is een pareltje. Volgens mij kan dat door haar een persoonlijk berichtje te sturen via Instagram.
